رواية صراعات الحياه
ندى بخوف: هنروح فين
سميحة: ههربك من اهنه يلا قومى
ندى بفرحة: بجد هتهربينى طب والرجالة اللى واقفين برا
سميحة: انا نيمتهم حطتلهم منوم فى الوكل وناموا يلا بسرعة قبل ما حد يجى
ندى: حاضر
قامت ندى معاها بسرعة وخرجوا من الاوضة وبعدوا عن المكان
سميحة: امسكى يبتى الفلوس دى اكيد هتحتاجيهم انفدى بجلدك يبتى
ندى: طب هو انا هروح فين
سميحة: اخرجى من البلد اهم حاجه عشان محدش يعرفك وارض الله واسعة امسكى
ندى: حاضر
حضنتها ندى بحب كبير
ندى: شكرًا شكرًا جدا ليكى
سميحة: دا انتى زى بتى
راحت ندى محطة القطر وركبت قطر القاهرة وصلت القاهره وهى تايهة ومش عارفه تروح فين لحد اما خطر فى بالها سيف لانه الوحيد اللى كان بيحاول يساعدها قررت انها تروحله القسم
فى القسم
زياد: بقولك ايه يا سيف خد شوف راجع معايا الورق دا كدا
سيف: انت جيت تعطلنى عن شغلى ولا ايه كل واحد فى شغله يحضرة الظابط
زياد: ما هو مش معقول اكون لسه جاى انبارح تقوموا تسلمونى قضية ق..تل كدا على طول
سيف: لان سيادة اللوا عارف انك من اكفأ الظباط عشان كدا نقلوك هنا لان هنا فيه قواضى كتير عايزة تتحل
فى الخارج
العسكري: عايزة مين يا انسة
ندى بتعب شديد: سيف باشا خلينى ادخله لو سمحت
العسكري: نقوله مين
ندى: ندى قوله ندى
العسكرى دخل وبلغ سيف
سيف: ندى ندى مين ايوا دخلها بسرعة
زياد: مين ندى دى
العسكرى: اتفضلى يا انسة
ندى دخلت مكتب سيف حسيت بالدنيا بتلف بيها وفقدت توزنها واغمى عليها اثر تعبها الشديد
سيف وزياد جريوا عليها
سيف بخوف شديد: ايه اللى حصلها
زياد: مش عارف هى مين دى اصلا
سيف: مش وقته يا زياد انا هرن على يوسف يجى يشوفها
زياد بصلها وهو مستغرب مين دى وليه سيف خايف عليها اوى كدا بس هو برضوا حس بخوف كبير عليها فضل باصص على ملامحها الهادئة والبريئة
سيف: الو ايوا يا يوسف تعال هنا القسم بسرعة
يوسف بخوف: فيه ايه فيه حاجه حصلت انت كويس
سيف بعصبية: مش وقته يا يوسف تعال يلا بسرعه وأما تيجى هتعرف
يوسف: تمام مسافة السكة بس وهكون عندك
سيف: تمام
زياد: طب خلينا نحاول نفوقها كدا لحد اما يوسف يجى هاتى مياه كدا أو برفيوم من عندك
سيف: تمام
